Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία.

Ένα κείμενο για την ταινία Όνειρα σε άλλη γλώσσα"Της Λουκίας Ρικάκη στην εφημεριδα ΠΟΛΙΤΗΣ της Κυπρου http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=939236&-V=archive&-w=%D6%C1%CD%C5%D1%D9%CC%C5%CD%C7@&-P
-Είχα βάλει πλώρη για κείνη την πολιτεία που, όπως έλεγαν στο χωριό μας:
- Παράξενους ανθρώπους συναντάς εκεί! Σκέψου, δεν κοιμούνται ποτέ!
- Και γιατί;
- Γιατί ποτέ δεν κουράζονται!
- Και γιατί δεν κουράζονται;
- Γιατί είναι τρελοί.
- Δεν κουράζονται οι τρελοί;
- Πώς είναι δυνατό να κουράζονται οι τρελοί!
Φρανς Κάφκα "Στοχασμοί" , απόσπασμα.

Έτσι έγραφε ο Κάφκα και έτσι γίνεται εκεί όπου όταν ξυπνάς δεν σκέφτεσαι τη δουλειά σαν κούραση και βάρος αλλά σαν δώρο, περιπέτεια, έμπνευση, δημιουργία. Αυτούς που σκέφτονται έτσι τους είπαν και τρελούς, για μένα είναι οι πιο γνωστικοί εκείνοι που ρουφάνε τη ζωή, πηγαίνουνε μπροστά και χαιρετούνε τα πουλιά της που μισεύουνε. Είναι από καλή γενιά, όπως λέει ο ποιητής.
Τέτοιους ανθρώπους συνάντησα στο Σχολείο Φανερωμένης και επειδή καθρεφτίστηκα στα μάτια τους και αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί ποιος άνεμος μας έφερε εδώ, ποιος άνεμος φέρνει μαζί τους ανθρώπους και μαζί δημιουργούν, είπα να μεταφέρω αυτήν την εξαίσια εμπειρία σε ταινία.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω τους, όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
"Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι", έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα ελληνικά και στα τουρκικά. Την είδα προχτές στο μάθημα των Ελληνικών και μου έκανε εντύπωση... Λέω τι δήλωση... να την κουβαλάς συνέχεια μαζί σου!! Εδώ και πολύ καιρό όμως την είχε προσέξει η Φρόσω, με το διορατικό της βλέμμα και έτσι ξεκίνησαν όλα... Έτσι ξεκίνησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της, για το πώς διεκδίκησε την εκπαίδευσή της και ήρθε από το χωριό της στην Τουρκία, στην Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ήρθε μαζί με την Αϊσέ ,τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ. Και οι τέσσερις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης και μέσα από την ταινία θα τους γνωρίσουμε και τους τέσσερις ως δραστήρια μέλη της κοινότητας των σχολείων. Ο καθένας σε διαφορετική τάξη, αλλά και οι τέσσερις μια δεμένη οικογένεια.
"Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το
ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Είχα διαβάσει σε βιβλία για γυναίκες που μπορούν να είναι ελεύθερες να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες,
που μπορούν να ονειρεύονται και να κάνουν τα όνειρά τους. Έτσι αποφάσισα να φύγω και να έλθω εδώ." γράφει η Περβίν.
Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που ν' αφήνει το σπίτι του χωρίς λόγο; Η ασίγαστη περιέργεια αυτή που τροφοδοτεί τη δημιουργική τρέλα και κάνει το βλέμμα σπινθηροβόλο και δίνει στην καρδιά φτερά.
Σχολείο Φανερωμένης, 300 πρόσωπα, 300 όνειρα, καθένα στη γλώσσα του.
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση. Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα, γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει, αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία. επιμέλεια: Χριστίνα Λάμπρου
Κωδικός άρθρου: 939236
ΠΟΛΙΤΗΣ - 11/04/2010, Σελίδα: 3