Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Εμεις στο σχολειο μας δεν ειμαστε στο εσυ κι εσυ κι εγω ειμαστε στο εμεις!

Πανθεον Τεταρτη 28 Απριλίου 2010
Α προβολή στην Κύπρο στο καταμεστο Πανθεον!! με ολους τους μαθητες παροντες..Εμεις στο σχολειο μας δεν ειμαστε στο εσυ κι εσυ κι εγω ειμαστε στο εμεις! Κεμαλ 9 ετων μαθητης απο το Κουρδισταν..Oνειρα σε αλλη γλωσσα Ενα σπάνιο ΣΧΟΛΕΙΟ μερικά μέτρα από την πληγή της ΚυπρουΤο σχολειο μας ειναι μια καλη εξαιρεση για αυτο ειναι ξεχωριστο Αντρεας Ρωσια
Η Περβιν ευχαριστησε συγκινημενη Συγκινηση Ολα τα παιδια εκει στη σκηνη και μετα στην κουβεντα Ομορφα !!
Στη Φανερωμένη στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας, βρίσκεται ένα παραδοσιακό παρθεναγωγείο που χτίστηκε το 1859. Το 1974, με την εισβολή, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του. Σήμερα όμως λειτουργεί ως δημοτικό και γυμνάσιο, έχει σαράντα έξι δασκάλους και διακόσιους δεκαέξι μαθητές από είκοσι μία χώρες (Κύπρος, πρώην ΕΣΣΔ, Ιράκ, Βουλγαρία, Φιλιππίνες, Κίνα και Τουρκία).
Απέχει τριακόσια περίπου μέτρα από την Πράσινη Γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. Τη ζωή σε αυτό το σχολείο κατέγραψε στο ντοκιμαντέρ της «Ονειρα σε άλλη γλώσσα» η Λουκία Ρικάκη, το οποίο κάνει αβάν πρεμιέρ αύριο Τετάρτη 28/4 και την Πέμπτη 29/4 στο Πάνθεον Art Cinema, που βρίσκεται λίγο παραπέρα από την φορτισμένη γειτονιά.
Το σχολείο της Φανερωμένης υπάγεται στη Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ), πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού που εφαρμόζεται, σε μια προσπάθεια να μειωθεί η επίδραση των κοινωνικών ανισοτήτων στη σχολική επίδοση των μαθητών και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής, ιδιαίτερα εκείνων που αντιμετωπίζουν το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού. Στο συγκεκριμένο σχολείο φοιτούν διακόσια περίπου παιδιά, μεταναστών κυρίως, και μέσα από το πρόγραμμα της ΖΕΠ καταβάλλεται μια προσπάθεια να βελτιωθεί η καθημερινότητα των παιδιών και να ανταποκριθεί το σύστημα στις ανάγκες τους, με μεγαλύτερη ευαισθησία και ευελιξία
Οπως λέει η σκηνοθέτις: «Βρέθηκα στην Κύπρο σε μια διημερίδα εκπαιδευτικών για να παρουσιάσω την ταινία μου “Ο Αλλος”. Εκεί είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με τους εξαίρετους εκπαιδευτικούς του σχολείου της Φανερωμένης, οι οποίοι είχαν αναλάβει και την υλοποίηση της ημερίδας. Ηταν βράδυ την πρώτη φορά που σταθήκαμε στα σκαλιά και άρχισαν να μου εξηγούν τι γίνεται πίσω από τις μεγάλες τους πόρτες Το σενάριο είχε ήδη αρχίσει να γεννιέται στο μυαλό μου». Ετσι, δημιουργήθηκε μια ταινία, βασισμένη σε πρόσωπα και τις αληθινές ιστορίες τους. «Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, με πολλή αγάπη, αφιερώσαμε άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με παιδιά κάθε ηλικίας. Επέμεινα να δώσω σ’ εκείνα τον λόγο, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλο».
infoΤετάρτη 28/4 και Πέμπτη 29/4. Pantheon Art Cinema. Πληρ. 99643289.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιων


Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών
Η Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη εξηγεί πώς είναι να ονειρεύεσαι σε μια άλλη γλώσσα «Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας;» «Η δική μου φτερούγισε μια φορά», είπε ο Νταβίντ «αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε».

Αν θέλουν να με αγαπάνε, να με αγαπάνε όπως είμαι. Όχι όπως θα θέλανε να είμαι. Κι εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 13χρονο Ανδρέα από τη Ρωσία. Είναι ένας από τους 300 μαθητές ενός πολύ ξεχωριστού σχολείου. Το Σχολείο της Φανερωμένης στεγάζεται στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο εντυπωσιακό κτήριο που κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου κάποτε φοιτούσαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων.
Παιδιά μεταναστών, ανθρώπων που οι συγκυρίες απομάκρυναν από τη χώρα τους, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Φανερωμένης. Η Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας Φανερωμένης, το φιλόδοξο αυτό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού φιλοξενεί 300 μαθητές στο Νηπιαγωγείο, το Γυμνάσιο και το Λύκειο Φανερωμένης.
Η γνωστή Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη, μετά από προετοιμασία σχεδόν ενάμιση χρόνου, παρουσίασε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα το ντοκιμαντέρ «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» που καταγράφει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αγάπες των παιδιών που ένας άνεμος τους έφερε μαζί στο ξεχωριστό αυτό σχολείο. Η ταινία παρουσιάστηκε από τις 15 έως
τις 21 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην εβδομάδα Fog Doc που διοργάνωσαν οι Ντοκιμαντερίστες στην Ομίχλη, που απείχαν από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης του περασμένου Μαρτίου (Η εβδομάδα ήταν αφιερωμένη στον πρόσφατα χαμένο ποιητή, θεωρητικό και κριτικό κινηματογράφου Ανδρέα Παγουλάτο). Η ταινία «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» κάνει πρεμιέρα και στην Κύπρο.

Την Τετάρτη 28 Aπριλίου στις 7.45μ.μ. προβάλλεται στον κινηματογράφο Πάνθεον, στη Λευκωσία.
Έχει διάρκεια 68 λεπτά και με τη σκηνοθέτιδα συνεργάστηκαν οι Γιάννης Νταρίδης (μοντάζ), Κώστας Μπώκος (μιξάζ) και Κωστής Ζευγαδέλλης (μουσική).

Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ;
Η Λουκία Ρικάκη τα τελευταία χρόνια εστιάζει με τις ταινίες της στη συγκεκριμένη θεματολογία, δηλαδή την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Όλα ξεκίνησαν όταν η Λουκία Ρικάκη βρέθηκε στην Κύπρο προκειμένου να παρουσιάσει σε διημερίδα εκπαιδευτικών το ντοκιμαντέρ της «Ο Άλλος» (2004), με θέμα το μοναδικό σχολείο στην Eλλάδα στο οποίο φοιτά μόνο ένας Έλληνας μαθητής και οι υπόλοιποι συμμαθητές του είναι Aλβανοί.
Στη Λευκωσία, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου της Φανερωμένης, οι οποίοι είχαν αναλάβει και την υλοποίηση της ημερίδας. Την εντυπωσίασε η δουλειά τους, η προσέγγισή τους στην εκπαίδευση, αλλά και στην καθημερινή ζωή και ζήτησε να επισκεφτεί το εντυπωσιακό κτίριο του σχολείου. «Ήταν βράδυ την πρώτη το επεδίωξα». Η ίδια πιστεύει ότι τώρα που θα δουν την ταινία ολοκληρωμένη και τα λόγια τους αποκρυσταλλωμένα σε ένα ντοκουμέντο που θα μείνει
Εντυπωσιάστηκε από το κτήριο, αλλά και από το γεγονός ότι λίγα μέτρα από το σχολείο βρίσκεται η Πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. «’Δεν ξεχνώ’ λένε ακόμη τα μαθητικά τετράδια, αλλά για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει και άλλα πράγματα», σημειώνει. «Αυτοί πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα την Κύπρο και πολλοί απ’ αυτούς δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες. Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ; Τύχη καλή, την υποδοχή τους ανέλαβαν δάσκαλοι με καρδιά μικρού παιδιού. Σκηνικά πολέμων, διωγμοί , φτώχεια τους έφεραν εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτό το νησί. O πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη, αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά. Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι, το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει. Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον».
Μέσα από την ασχήμια ξεχωρίζει η ομορφιά και ότι πρέπει να υπάρχει και το μαύρο φόντο «δηλαδή όλων των ειδών οι δυσκολίες, για να τονίζονται, να επαναπροσδιορίζονται και να επιβεβαιώνονται οι στόχοι που δεν είναι άλλοι από αυτά τα λαμπερά παιδιά» γράφει ακόμη, ενώ επισημαίνει ότι η τρέλα και η περιπέτεια κρατά αυτούς τους εξαίρετους δασκάλους ακούραστους στο ταξίδι προς τα φωτεινά αστέρια. «Και είναι ακριβώς ένας ακόμη λόγος για να ζεις και όχι απλά για να υπάρχεις...»
Πολλοί μιλούν για γκέτο στην περιοχή, ένας όρος που παραπέμπει σε αρνητικές συμπεριφορές και καταστάσεις. «Ναι, εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι εκεί λόγω των χαμηλών ενοικίων χωρίς όμως το γεγονός αυτό να νομιμοποιεί τον χαρακτηρισμό της περιοχής ως γκέτο. Και οι μετανάστες ίσως ορισμένες φορές να ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, γιατί ίσως εκείνοι που τους υποδέχονται στη χώρα τους δεν επιλέγουν ή δεν τους επιτρέπουν να χτίσουν ένα κοινό κόσμο μαζί.
Πολλοί μιλούν για στέρηση της ελευθερίας, αφού οι μαθητές παραμένουν στο χώρο του σχολείου πολλές ώρες. «Σίγουρα τα παιδιά της Φανερωμένης δεν έχουν καμιά καχυποψία και καμιά άρνηση στη ‘στέρηση ελευθερίας’ όπως την εννοούμε εμείς και αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά μέχρι αργά το βράδυ, που συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου». Η Λουκία Ρικάκη απαντά ακόμη και στο ενδεχόμενο ύπαρξης κάποιων μονάδων με παραβατική συμπεριφορά, τονίζοντας ότι οι μονάδες αυτές υπάρχουν σε όλα τα σχολεία και σε όλες τις περιοχές. «Οι μαθητές σε αυτό το σχολείο δε διαφέρουν από τους μαθητές άλλων σχολείων. Κάνουν κι αυτοί όνειρα για το μέλλον, έχουν φιλοδοξίες, τελειώνουν το λύκειο, αλλά και το πανεπιστήμιο».

Το δικό της μάθημα

Στην ταινία την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο την περιγράφουν με λόγια δικά τους, παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας. «Συνεργάστηκα πολύ στενά με κάποιους δασκάλους που υπήρξαν οι βασικοί μου συνομιλητές για να αντιληφθώ την πραγματικότητα που εκείνοι ζουν κάθε μέρα και εγώ έζησα μόνο λίγους μήνες», αφηγείται. «Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 6 και δεν επέστρεφα πριν τα μεσάνυχτα. Έζησα όλο τον παλμό της δραστηριότητας του σχολείου και των παιδιών στο κέντρο της πόλης της Λευκωσίας. Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, πολλή αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά κάθε ηλικίας και ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής καθόλου ρεπορταζιακές απ’ εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγάσιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους».
Απόλυτη αλληλεπίδραση και επικοινωνία με ορισμένους μοναδική. «Βρήκαμε έναν τόπο με μια στενή σκάλα κι εκεί βολέψαμε την κουβέντα μας με έναν από τους μαθητές από τη Γεωργία, τον Νταβίντ, ήταν εκεί και η Φρόσω. Και τι δεν είπαμε για τα όνειρα, για την τέχνη κι εκεί που μιλούσε για την αγάπη του για τη φύση, τον αέρα ανάμεσα στα δέντρα και το άνοιγμα του ορίζοντα... εκεί τον ρώτησα. ‘Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας;’ ‘Η δική μου φτερούγισε... ναι μια φορά’ είπε ‘αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε’. Τι αναπάντεχα όμορφος συνομιλητής ο Νταβίντ! Έτσι τον είχα διαισθανθεί όταν τον είχα πρωτοσυναντήσει στο μάθημα των Ελληνικών και το μυαλό του ταξίδευε έξω από το ανοικτό παράθυρο και κοίταζε τα φύλλα του μεγάλου δέντρου να χορεύουν... Κάποιος πυροβόλησε το φτερούγισμα της ψυχής του, μα κι αν του τσάκισε το πρώτο πέταγμα η ψυχή του, πετάει τώρα με τη δική της υπέροχη ομορφιά».
Ο λόγος των παιδιών κυριολεκτεί όπως τίποτα άλλο, γι’ αυτό και η σκηνοθέτιδα επέμεινε να δώσει σ’ εκείνους κυρίως τον λόγο. Τα λόγια του 13χρονου Αντρέα από τη Ρωσία κατοικούν ακόμη μαζί της. Διαπίστωσε ότι σιγά - σιγά, όταν κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, ανοίχτηκαν πιο πολύ. «Νομίζω ότι το είδαν σαν παιχνίδι και σύντομα ξέχασαν την κάμερα. Η ίδια πιστεύει ότι τώρα που θα δουν την ταινία ολοκληρωμένη και τα λόγια τους αποκρυσταλλωμένα σε ένα ντοκουμέντο που θα μεινει

Εργαστήκαμε με ένστικτο, αγάπη,άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά, ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής, απ’εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά-σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Ονειρα σε αλλη γλωσσα στην Λευκωσια


ΠΑΝΘΕΟΝ Διαγόρου 29 Λευκωσία 1097, Κύπρος Τηλέφωνο: 22675787

ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ Της Λουκίας Ρικάκη

Είχα βάλει πλώρη για κείνη την πολιτεία που, όπως έλεγαν στο χωριό μας:
Παράξενους ανθρώπους συναντάς εκεί! Σκέψου, δεν κοιμούνται ποτέ!
– Και γιατί;
– Γιατί ποτέ δεν κουράζονται!
– Και γιατί δεν κουράζονται;
– Γιατί είναι τρελοί.
– Δεν κουράζονται οι τρελοί;
– Πως είναι δυνατό να κουράζονται οι τρελοί!
Φραντς Κάφκα «Στοχασμοί» , απόσπασμα..

Έτσι έγραφε ο Καφκα και έτσι γίνεται εκεί όπου όταν ξυπνάς δεν σκέφτεσαι τη δουλειά σαν κούραση και βάρος αλλά σαν δώρο περιπέτεια. έμπνευση, δημιουργία.. Αυτούς που σκέφτονται έτσι τους είπαν και τρελούς,, για μένα είναι οι πιο γνωστικοί εκείνοι που ρουφάνε τη ζωή πηγαίνουνε μπροστά και χαιρετούνε τα πουλιά της που μισεύουνε Είναι από καλή γενιά όπως λέει ο ποιητής

Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.


Τέτοιους ανθρώπους συνάντησα στο Σχολείο Φανερωμένης και επειδή καθρεφτίστηκα στα μάτια τους και αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί ποιος άνεμος μας έφερε εδώ ποιος άνεμος φέρνει μαζί τους ανθρώπους και μαζι δημιουργούν είπα να μεταφερω αυτην την εξαισια εμπειρία σε ταινία
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους
"Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι" έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα Ελληνικά και στα Τουρκικά. Την είδα προχτές στο μάθημα των Ελληνικών και μου έκανε εντύπωση... Λέω τι δήλωση... να την κουβαλάς συνέχεια μαζί σου!! Εδώ και πολύ καιρό όμως την είχε προσέξει η Φρόσω, με το διορατικό της βλέμμα και έτσι ξεκίνησαν όλα...Ετσι ξεκινησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της,για το πως διεκδίκησε την εκπαίδευση της και ήρθε απο το χωριό της στη Τουρκία, στη Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ηρθε μαζί με την Αισέ ,τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ.Και οι τέσσερεις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης και μεσα απο την ταινία θα τους γνωρίσουμε και τους τέσσερεις ως δραστήρια μέλη της κοινότητας των σχολείων. Ο καθένας σε διαφορετική τάξη, αλλά και οι τέσσερεις μια δεμένη οικογένεια.
Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το
ανακατεύουμε παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Είχα διαβάσει σε βιβλία για γυναίκες που μπορούν να είναι ελεύθερες να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες
που μπορούν να ονειρεύονται και να κάνουν τα όνειρά τους.Έτσι αποφάσισα να φύγω και να έλθω εδώ. Γράφει η Περβίν
Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που ν’αφήνει το σπίτι του χωρίς λόγο;
Η ασίγαστη περιέργεια αυτή που τροφοδοτεί την δημιουργική τρέλα και κάνει το βλέμμα σπινθηροβόλο και δίνει στη καρδιά φτερά..
Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει ,αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία

Σε ποιά γλώσσα ονειρεύεσαι;


Σε ποιά γλώσσα ονειρεύεσαι;2 0/04/2010 της Γιούλας Ράπτη

«Οι άνθρωποι που είναι ο εαυτός τους, δεν θέλουν να γίνουν τέλειοι». Ανδρέας, ετών 13, από τη Ρωσία.

Μπήκα χτες βράδυ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας με μια φίλη, μιλώντας για το σφίξιμο που νιώθαμε στο στήθος, για το αν είναι από την ηφαιστειογενή στάχτη, από την άφιξη του ΔΝΤ, από τον ήλιο που έδυε ανόρεχτα εκείνη την ώρα στην Ιερά Οδό. Μετά από 68 λεπτά, βγαίναμε με μάτια υγρά, χαμόγελα τρυφερά και το σφίξιμο να έχει γίνει κάτι σαν νοσταλγική πένσα στην καρδιά.
Τα "Όνειρα σε άλλη γλώσσα", το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη, μας πήγε σε ένα ξεχωριστό σχολείο, στη Φανερωμένη της Λευκωσίας, για να μας θυμίσει ότι πατρίδα μας είναι η παιδική ηλικία: 300 παιδιά, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό, 7 μήνες μοντάζ. Μαθητές, που κάποιος άνεμος τους έφερε εδώ, ανήλικη και αμείλικτη απόδειξη πολέμων, καταστροφών, πείνας…
Είναι όλα μετανάστες από κούνια –από την Ρωσία, την Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό… ακόμη και από την Τουρκία. Είναι όλοι ξένοι, για αυτό εδώ στη σχολική τους κοινότητα δεν είναι κανένας ξένος. Μάτια εκφραστικά, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα, γλώσσα ανάμεικτη, αλήθειες που λες μόνο όταν είσαι παιδί.
Ο Ραφαέλος, ο Ανδρέας, η Περβίν…«Ονειρεύομαι στα αρμένικα. Το μέσα μου δεν λέει ακόμα να κάνει όνειρα ελληνικά», λέει ο Ραφαέλος- αξιαγάπητη αστεία φάτσα 8άχρονου «μαφιόζου». «Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Να μην αλλάξω για αυτό που θέλουν οι άλλοι», ο 13άχρονος Ανδρέας, έτοιμος ήδη ηθοποιός κοιτάζει με ένταση την κάμερα της Λουκίας Ρικάκη. Και η έφηβη όμορφη τουρκάλα, Περβίν, με το βραβείο για το διήγημα που έγραψε για τη ζωή της, εκεί που «οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε σχολείο, να αγαπήσουν όποιον θέλουν, να ζήσουν ελεύθερες».
Κι αν τα παιδιά, σε κάνουν να θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να ορμήσεις κι εσύ σε μια σχολική αίθουσα, οι δάσκαλοι σε κάνουν να συγκινηθείς ακόμη περισσότερο: είναι εκεί όλη μέρα, με δράσεις εκτός της διδασκαλίας, με θεατρικό εργαστήρι, με παιχνίδια, με επισκέψεις σε εκκλησία και τζαμί μαζί με τα παιδιά, μιλώντας και συζητώντας για τα πιο δύσκολα: τον Θεό (του καθενός και όλων), την πατρίδα (της καρδιάς και την άλλη), τον ρατσισμό (που δεν είναι ένας), τους φόβους που κουβαλούν (από τους τραυματισμένους τόπους τους). Δάσκαλοι που παίζουν, χορεύουν, ξαπλώνουν κάτω με τα παιδιά, που δεν δίνουν υπηκοότητα στα βλέμματα και ιθαγένεια στα χαμόγελα, μια μεγάλη αγκαλιά για παιδιά από όλες τις άκρες της γης, που νιώθουν ότι η Φανερωμένη είναι το αληθινό τους σπίτι.
«Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει» λέει η μικρή σοφή Αισέ.
Τριακόσια παιδιά, 300 όνειρα, το καθένα στη γλώσσα του. Μια βραδιά σαν σοκολάτα μπίτερ, σαν κρυφτό και κυνηγητό μαζί, την ώρα που ο Κεραμεικός χωρίζεται στα δύο: από τη μια τα μπαρ με τους γηγενείς και τις συζητήσεις περί τέχνης, από την άλλη οι περιφερόμενοι άσκοπα μετανάστες, με μια μπύρα-ρεφενέ, σε σκαλάκια από παλιά σπίτια.
Σφίγγω το χέρι της Λουκίας Ρικάκη και μένουμε για λίγο αβέβαιες με την Δήμητρα, προς ποια πλευρά να πάμε. Καμιά φορά είσαι περαστικός κι από την ίδια σου την πόλη!
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=69&smid=379&ArticleID=2225&reftab=37&t=ᅢホᅡᆪᅢホᅡᄉ-ᅢマᅢホᅡ﾿ᅢホᅡ째ホᅡᆲ-ᅢホᅡ빼ホᅡ캐マᅢマᅢマᅢホᅡᄆ-ᅢホᅡ﾿ᅢホᅡ패ホᅡ새ホᅡ째マᅢホᅡ새マᅢホᅡ새マᅢホᅡ매ホᅡᄍ

Ζάχαρη στο τσάι σας: όνειρα σε άλλη γλώσσα

Ζάχαρη στο τσάι σας: όνειρα σε άλλη γλώσσα – ΙΙ από Πόλυ Χατζημανωλάκη

http://waxtablets.blogspot.com/2010/04/blog-post_21.html
Κάποιος γνωστός δημοσιογράφος είπε ότι αν στη θεματολογία μιας εφημερίδας μπει η Κύπρος, αυτό αποτελεί εγγύηση για τη μείωση της κυκλοφορίας της κατά 30 με 40 τοις εκατό. Αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι του παρόντος να τους αναλύσουμε. Κυρίως θα τους αναζητήσουμε στις αποκλίνουσες διαθέσεις Ελλαδιτών και Κυπρίων μετά την Μεταπολίτευση. Οι μεν ήθελαν να ζήσουν τις ευφρόσυνες συνέπειες της απαλλαγής από τη δικτατορία, οι δε βίωναν τις συνέπειες της εισβολής, των εκτοπίσεων, των αγνοούμενων…Αυτό ήταν η αιτία του χάσματος που κρύβεται πίσω από τη δυσθυμία της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας να ακούσουν για την Κύπρο. Και παρά την συναισθηματική εγγύτητα στην οποία είχαμε βρεθεί πριν την Ανεξαρτησία της Κύπρου, τώρα, η αναφορά στο Κυπριακό προκαλεί μια ανομολόγητη συχνά ενόχληση, σε αρκετούς από μας. Για να μην πούμε για το σχέδιο Ανάν και τη γνωστή πάλι διάθεση να κλείσει το θέμα. Για το λόγο αυτό, μου προκάλεσε έκπληξη που η Λουκία Ρικάκη επέλεξε σαν χώρο για μια ταινία – ντοκυμαντέρ με θέμα την συνύπαρξη μικρών μαθητών – μεταναστών σε ένα σχολείο σε μια χώρα υποδοχής και την προσπάθεια – τον μόχθο καλύτερα της εκπαιδευτικής κοινότητας να τα αγκαλιάσει, να τα μορφώσει, να τα εντάξει, να τα αγαπήσει, κοντά στην νεκρή ζώνη της Πράσινης Γραμμής στη Λευκωσία της Κύπρου.
Το θέμα ούτως ή άλλως δύσκολο και ευαίσθητο και η Κυπριακή συνθήκη το έκανε ακόμα δυσκολότερο, μια και στα πλάνα φαινόταν καθαρά η Τουρκοκυπριακή σημαία να ανεμίζει στον Πενταδάκτυλο, κάποτε σκηνές από την εισβολή (από την ταινία του Κακογιάννη υποθέτω) , τα έρημα σπίτια στη νεκρή ζώνη, ερειπωμένα σπίτια από τα κατεχόμενα, το φυλάκιο στην οδό Λήδρας…Σκηνές έντονα καθαρά Κυπριακές που πιστεύω όμως ότι όχι μόνο δεν ήταν τροχοπέδη στην εκδίπλωση του θέματος της υποδοχής των προσφύγων, αλλά αντιθέτως έδωσε το δικό μας βιωματικό ανάλογο. Πόλεμος, καταστροφή, ξεριζωμός – αυτά έχουν συμβεί και σε μας αλλά και αντίστροφα δια στόματος των μεταναστών που έρχονταν από χώρες όπου συνέβησαν πολεμικές συρράξεις – «αυτό έχει συμβεί και σε μας», μπορούμε να τους καταλάβουμε τους Κυπραίους. Η Κυπριακή ιδιαιτερότητα δημιούργησε δηλαδή το κοινό τραυματικό παρελθόν από όπου παρά την οικονομική ανάπτυξη η Κύπρος δεν έχει ακόμα συνέλθει. Και η Κυπριακή ιδιομορφία, η πολυπλοκότητα της ιστορίας της - αποικιοκρατία, αγώνες για Ένωση, ανεξαρτησία, πραξικόπημα εισβολή - δύσκολα προσλαμβάνονται από τον «ξένο» αλλά και πάλι κάτι καταλαβαίνει και με τον τρόπο του προσπαθεί να προσλάβει και να το αφηγηθεί.
Πριν την ταινία είχα γράψει για το συναίσθημα επιστροφής στην παιδική ηλικία που μου προκάλεσε η επίσκεψη στο σχολείο της Φανερωμένης στην Κύπρο και την μάταιη – στιγμιαία – αίσθηση της ανάκτησης του χαμένου χρόνου. Με αυτές τις προϋποθέσεις πήγα να δω την ταινία, ελπίζοντας και πάλι σε μια παρόμοια αίσθηση και με θετική διάθεση φυσικά για όλα τα άλλα, τα εύθυμα και καλοπροαίρετα στιγμιότυπα του τρέηλερ για την «κυρία που βγάζει κάμερα». Θέλω να σας πω πως η ταινία με πήγε πέρα από τις προσδοκίες μου. Με πήγε μπροστά στη ζωντανή πραγματικότητα του παρόντος. Λυτρωτικές και αλλεπάλληλες αφηγήσεις των παιδιών. Οι ιστορίες τους, επικαλύπτονταν. Σε διάφορες γλώσσες η ιστορία της προσφυγιάς, της δυστυχίας του δεν έχει γυρισμό. Οι γονείς που ξεδιπλώνουν μπροστά στο φακό την ταλαιπωρία τους, την αγωνία τους αλλά και τα παιδιά που έχουν ζήσει την προσαγωγή του πατέρα στην αστυνομία, την καχυποψία των ντόπιων, την εχθρότητα άλλων παιδιών, όλων αυτών που θεωρούν ότι ο ξένος είναι παρείσακτος…Και το σχολείο, μια μικρή Πολιτεία, μια αγκαλιά όπου τα παιδιά θα νιώσουν ότι συνυπάρχουν, ότι ανήκουν, ότι τα αγαπούν και όπου τα αποδέχονται για αυτό που είναι. Διαφορετικά, πολύχρωμα. Δεν θα σταθώ στα μαθήματα, στα παιχνίδια, στα αστεία… αυτά που κάνουν ζωντανό ένα σχολείο αλλά πρώτα από όλα στη δύναμη των αφηγήσεων, της περιγραφής της καινούργιας ζωής και των ερμηνειών που έδιναν. Ο καθείς και η δική του και η κάθε εκδοχή πολύτιμη. Πώς τα μαλάκωσε η κυρία που βγάζει κάμερα, πώς τα ξεκλείδωσε και τα έκανε να την εμπιστευτούν και να της μιλήσουν;
Από την Περβίν την Τουρκάλα που το έσκασε από τη χώρα της για να μπορέσει να πάει σχολείο και γράφει σε ένα τετράδιο με τη βοήθεια της δασκάλας της την ιστορία της – η ιστορία που τελικά θα πάρει το βραβείο Unesco για την Κύπρο – και που θα κάνει τη δασκάλα να αναθεωρήσει τις απόψεις της για τον ίδιο της το ρόλο. Η δασκάλα που επένδυσε εμπιστοσύνη στο κορίτσι αυτό – πίστεψε δηλαδή ότι η ιστορία του έχει αξία - για να το κάνει να αφηγηθεί, μετέφρασε με τη βοήθεια μιας συμμαθήτριας το κείμενο για να την καταλάβει και στο τέλος εκτός από τα βήματα της Περβίν να ενταχθεί, η ίδια παραδέχεται ότι από αυτή την εμπειρία έχει μετατοπιστεί
Αυτό το θεωρώ ως τη μεγαλειώδη στιγμή της ταινίας. Αυτή την ομολογία που γίνεται ακόμα σημαντικότερη, όταν η δασκάλα παραδέχεται ότι δεν ξέρει αν μπορεί να ξαναδιδάξει ιστορία. Για τα παιδιά αυτά που το καθένα τους είναι φορέας και μιας διαφορετικής μαρτυρίας αναταραχών, συγκρούσεων – «ιστορία είναι ότι αναπαύει το κάθε παιδί».
Αγάπη, αποδοχή του άλλου, αποδοχή της διαφοράς. Το μάθημα των θρησκευτικών, όπου οι μαθητές χωρίς φόβο καλούνται να καταθέσουν τις απόψεις τους για το αν υπάρχει ψυχή, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και τόσα άλλα και όπου ακούγονται με σεβασμό από τη δασκάλα όλων των λογιών οι μυθολογίες με κυρίαρχη τη μετεμψύχωση προς μια κατάσταση οικονομικής ευμάρειας όπου όλοι θα μεταβούν οικογενειακώς, οι προτροπές του διευθυντή να μη φοβούνται κανένα Θεό μπαμπούλα και τιμωρό και η επίσκεψη στο τζαμί όπου παρακολουθούν με περιέργεια την προσευχή των ‘άλλων» , οι οποίοι άλλοι είναι πρόθυμοι να δώσουν στη δασκάλα αφειδώς εξηγήσεις και ερμηνείες στα τελετουργικά… είναι επίσης από τις πιο δυνατές στιγμές της ταινίας. Δεν είναι τέλεια τα πράγματα και η κοινωνία δεν είναι μόνο το σχολείο. Η πίκρα των παιδιών για την απόρριψη εκφράζεται, αλλά και το πείσμα για τη διατήρηση της ταυτότητάς τους.
«Είμαι αυτός που είμαι και δεν θα αλλάξω για κανέναν» δηλώνει ένας μικρός μαθητής από τη Ρωσία. «Όταν κοιμάμαι ονειρεύομαι Αρμένικα» δηλώνει ο Ραφαέλος από τη Γεωργία. Να ζεις στο παρόν, να κοιτάς μπροστά σου αλλά να αντλείς τη δύναμη από αυτό που είσαι. Αυτό είναι για μένα το στοίχημα αυτού του εγχειρήματος.Η μικρή Βαβέλ των ονείρων της Φανερωμένης να μην είναι απαραίτητα μοναξιά και απομόνωση. Να είναι δημιουργία, πολυμορφία, σύνθεση μέσα από την Ύβρη – πάντα η Βαβέλ ήταν πρόκληση για την αντοχή και την ανοχή μας στη διαφορά. Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη ήταν μια υπέροχη σπουδή στην επικοινωνία, στην κατανόηση στο μόχθο της αγάπης με τέτοια ευαισθησία και χιούμορ που κατάφερε καταρχήν εμάς τους θεατές της μιας βραδιάς να βάλουμε αυτά τα παιδιά στην καρδιά μας. Ο άνθρωπος είναι σαν ένας κύβος ζάχαρη. Τον βάζεις στο τσάι σου και νομίζεις ότι του δίνει γεύση. Όταν όμως το καταλάβεις έχεις πια λιώσει. Αυτά είναι τα λόγια της Περβίν. Η ιστορία της Φανερωμένης είχε γεύση. Ήταν γλυκιά και πικρή. Είχε ουσία είχε θάρρος ειλικρίνεια και ανθρωπιά. Αξίζει που λιώσατε κυρία Ρικάκη!

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ένα πολύτιμο δώρο της ημέτερης παιδείας

καποτε οι ανθρωποι της γης μιλουσαν την ιδια γλωσσα μιλουσαν και καταλαβαιναν ο ενας τον αλλον αλλα η ματαιοδοξια και ο εγωισμος τους εκανε να θελουν να χτισουν το πυργο της βαβελ, και ορθωσαν μεταξυ τους τειχη μοναξιας και δεν καταλαβαινε ο ενας τον αλλον γιατι ο καθε ανθρωπος, μιλαει ακομα και σημερα μια διαφορετικη γλωσσα ,αν κοιταξουμε ο ενας τον αλλον και δουμε πισω απο τη γυμνια μας θα δουμε πως ολοι ποναμε, κλαιμε, γελαμε φοβομαστε το θανατο, αγαπαμε και κανουμε τα ιδια ονειρα ,να ζησουμε το ονειρο μας. Η αγαπη ειναι το μονο μελλον που εδωσε στον ανθρωπο ο θεος για να ριξουμε τα τειχη του μισους της απομονωσης της απανθρωπιας ,και τοτε τα ονειρα θα ειναι στην ιδια γλωσσα ,για τα παιδια της ταινιας σου λουκια για τα παιδια ολου του κοσμου και για ολους μας
Maria Dragona
Σε ευχαριστούμε Λουκία για το "τσίγκλισμα" της ψυχής μας...
Ο κινηματογράφος στο πρόσωπό σου αγγίζει το ρόλο του...Πραγματικά ο σκοπός σου ξεπέρασε τη τέχνη που ετάχθης να υπηρετείς και έχει τον κοινωνικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα που τον κάνει μεγαλειώδη!!!!
Η ταινία σου μας καθήλωσε , μας έκανε να σκεφτούμε με τη καρδιά μας, μας έκανε να καμαρώσουμε που μαζί σου μοιραστήκαμε την απέραντη ομορφιά της.....
Κάθε παιδί ένας χαρακτήρας ατόφιος ...κάθε σου πλάνο μια ποίηση της ανθρώπινης ψυχής..κάθε σου προσέγγιση φώτιζε και τη δική μας ελπίδα...
Ένα υπέροχο αποτέλεσμα για μένα που έτσι και αλλοιώς με έκανε να σε λατρέψω, για τη μοναδική πρόταση που πρόβαλες την συνύπαρξη όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους ,την εθνικότητά τους ,τη γλώσσα τους.Τον σεβασμό στον άνθρωπο και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Μια πρόταση και δική σου ανεξάρτητα από το καταπληκτικό σχολείο!!!Θα κρατήσουμε πάντα το λευκό χρυσάνθεμο που μας χάρισες, μέσα μας!!!ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!!!
Ιω Ευσταθίου

Λουκία κατασκεύασες ένα αριστούργημα. Τα 'Ονειρα σε άλλη γλώσσα' είναι μάθημα για όλα τα σχολεία στην Ελλάδα αλλά και για όλους αυτούς που νομίζουν ότι είναι εκπαιδευτικοί.
Το ευχαριστώ σου το λέω μέσα απο την ψυχή μου.
Λουκία ευχαριστώ τόσο πολύ!!!!απίστευτη η ομορφιά της ταινίας όπως κι η υποδοχή σου με τα χρυσάνθεμα :)))) απίστευτη!!! σήμερα μου χάρησες τόσα πολλά ... Tx
Elenh Panousi


Καλή μου Λουκία
Μου άρεσε το μη άρτιο κατά τα ειωθότα, που έδινε μια πρωτογενή αίσθηση πρόσληψης και οδηγούσε στην πραγματική έννοια του ντοκιμαντέρ, της γνήσιας καταγραφής.
Έξυπνη γραφή, εύληπτο υλικό, πολυδιάστατη προσέγγιση, ευαίσθητη ματιά, που προκαλεί για περαιτέρω σκέψεις.
Σε ευχαριστώ. Να είσαι πάντα δημιουργική
Γιώργος Δουατζής

Αγαπητη Λουκία Μπραβο και ευγε για την ταινία σου
Παρα πολύ ανθρωπινη ,γλυκεια,διορατική,διασκεδαστικη,υπερθετικη,αντιρατσιστικη Την χαρηκα εξαιρετικα,όπως όλοι μας στον κινηματογρα΄φο! Και εξαιρετικη φωτογαρφια,μονταζ,μουσικη.Κάθε επιτυχία προσεχως.Ελπίζω να την υιοθετησει η Διαμαντοπουλου στο Υπ.Παιδειας που πρεπει να της την στειλεις οπωσδηποτε να την δει το Παιδαγωγικο Ινστιτουτο αλλα και για τα σχολεια
Σπυρος Ταραβήρας

Λουκία,καταπληκτικό και μοναδικό. Σε περιμένουμε και εμείς το φθινόπωρο που θα χρειαζόμαστε περισσότερο κουράγιο και πολύ χαμόγελο.Πολλά Φιλιά
Ξένια Καλδάρα
μόλις επιστρέψαμε από την προβολή.....απλά συγκλονιστικό !!! Λουκία θεωρώ πως σου οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ...πρέπει να ''γυρίσω πίσω'' μήπως και μπορέσω να δώ τον κόσμο όπως τότε...κράτησα τη θετικότητα των παιδιών το πείσμα, την πίστη στο ΟΝΕΙΡΟ!!!! Καληνύχτα!!!!!!!!
Efi Zigouri

ευχαριστούμε πολύ..αναρωτήθηκα γιατι σπούδασα ηθοποιος ...και δεν παρεμεινα παιδί!!
Sofia Dellaporta

το δικό μου χρυσάνθεμο μόλις το έβαλα σε ποτήρι για σφηνάκι με νερό. Είναι λίγο μαραμένο γύρω-γύρω (μάλλον απ'τις ληστείες) αλλά θ'αντέξει!Λουκία ευχαριστώ για το αριστούργημα που μας χάρισες. Εύχομαι να το δουν πολλοί. Δεν έχω άλλα George Karahalios

Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο!!!! Είναι αδύνατον να περιγράψει κάποιος την ομορφιά, την γαλήνη, τον προβληματισμό που μεταδίδει αυτό το υπέροχα στημένο έργο! Οι πρωταγωνιστες (τα παιδιά) δίνουν ρεσιτάλ αγάπης, θέλησης, ανθρωπιάς!!! Μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας ένας υπέρλαμπρος ήλιος φώτισε τις ψυχές μας. Ηταν τα λόγια των παιδιών. Κατάφερα και κατέγραψα... κάποιες! Αυτή που με έβαλε σε σκέψεις όμως ήταν: "οι ανθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους δε θέλουν να γίνουν τέλειοι". Αξίζει να αναβάλετε οτιδήποτε για να το δείτε!!! Δεν είναι απλο έργο, ενα ντοκυμαντέρ! Είναι μάθημα ζωής!!!Λουκία σ' ευχαριστούμε από καρδιάς!!!!!
Θεοδωρος Καφουρος
εσύ μας γέμισες ελπίδα, χαρά, ζεστασιά και χρυσάνθεμα!. Το ομορφότερο ντοκυμαντέρ που έχω δει ποτέ. ΕΥΓΕ
Τζώρτζ εδώ υποκλίνεται..γεμάτος με κέρδηαγάπησα ξανά την σκοτεινή αίθουσα απόψε. Για χρόνια τίποτα δεν με έψηνε. Μπράβο ρε παίδαρε Λουκία, μετέτρεψες ένα ρεπορτάζ σε αριστούργημα. Ομορφιά, πολύ ομορφιά..Δεν πάω για ύπνο με τίποτα. Θέλω να χαρώ κι άλλο με τις εικόνες ελπίδας που μας έδωσες μαστορεμένες απο την μοναδική σου ματιά στα πράγματα. ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ. Ένα όνειρο που μπόρεσες να μας δείξεις ότι μπορεί να είναι αληθινό. Μπράβο σου ξανά.
George Karahalios

Νομίζω ότι σήμερα μας έλιωσες, σαν τι ζάχαρη που λιώνει στο τσάι… Μας χάρισες γενναιόδωρα, εσύ και τα παιδία σου, μια υπέροχη βραδιά. Ειλικρινά μην χάσετε αυτό το αριστούργημα.
ΣΥΝ ΚΑΤΙ σύνολο τέχνης

Κουβαλάω ακομα σήμερα την τρυφερότητα που με γέμισε το ντοκυμαντερ της Λουκίας Ρικάκη χθες . Τα παιδιά, οι ιδανικοί δάσκαλοι αλλα κυρίως ο τρόποςπου γυρίστηκε η ταινία, η αλήθεια της, οπου τα παιδιά ειναι ο εαυτός τους και η κάμερα σχεδον δεν υπάρχει ειναι πολυ μεγάλη επιτυχία της δημιουργού!!!
Pandora Mouriki
τώρα τελευταία όλοι γράφουν ..και όλοι καταγράφουν..σαν τους γιαπωνέζους τουρίστες έξω απο το προεδρικό μέγαρο...όμως η ουσία δεν είναι στην καταγραφή αλλά στον τρόπο της καταγραφής και σε αυτό Λουκία διαθέτεις εκείνο το απίστευτο αισθητήριο που μιλάει στην καρδιά. Ντοκυμαντέρ δεν σημαίνει μεγάλα συνεργεία και σταθερά τριπόδια. Σημαίνει να ταυτίζεσαι όσο μπορείς με αυτό που συμβαίνει προκειμένου να μπορείς να το μεταφέρεις με εικόνα και ήχο σε μακρινούς θεατές..
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η ταινία σου αυτή θα σαρώσει όλα τα φεστιβάλ. Και πρέπει να πάει σε όλα. Ευχαριστώ που θα με πάρεις μαζί σε όλα :))

Είναι γεγονός ότι τελευταία βομβαρδίζομαι από μια ομοβροντία σχολίων θαυμασμού προς την Λουκία Ρικάκη. Η σύντομη γνωριμία μου μαζί της υπήρξε μια φωτεινή εικόνα. Είδα μια ταίνία της το Πάσχα και γνώρισα κάποια χαρακτηριστικά της. Μπόρεσα να ξεχωρίσω την ευαισθησία της και την παρατηρητικότητα της. Δε θέλω να πω οτιδήποτε άλλο για τη Λουκία, παρά μόνο αυτό που μου μετέφερε ο Γιώργος: Είναι υπέροχη, εκείνη και τα έργα της.
Konstantinos Tsiakalos
Καλημέρα κι απο μένα
Κράτησα καποιες λέξεις,
"Μαθαίνουν να είναι άνθρωποι με τον πιό ανθρώπινο τρόπο, μαθαίνουν να αγαπάνε με τον πιό ουσιαστικό, μαθαίνουν να χαμογελάνε όπως όλα τα παιδιά του κόσμου", θέλοντας να συμπληρώσω πως μέσα απτη κάμερα της Λουκίας Μας έδειξαν κι εμάς πως μπορούμε να κάνουμε το ίδιο.
Και απ τη δημιουργό αυτού του αληθινά συγλονιστικού έργου, της Λουκίας Ρικάκη,
"... και τους μαθαινουν να μην φοβουνται να ειναι ο εαυτος τους", για να συμπληρώσω, πως τους μαθαίνουν, έμμεσα ή άμμεσα, πως να το διδάσκουν σε εμάς τους "μορφωμένους". Και να κλείσω λέγοντας πως για άλλη μια φορα πήρα "μάθημα ζωής" μέσα από παιδικές ψυχές και λόγια!!! Για άλλη μια φορά, Λουκία σ' ευχαριστούμε που μέσα απ την κάμερά σου έδειξες τι σημάινει να είσαι "δάσκαλος", τι σημαίνει να είσαι "Ανθρωπος"!!!...
Θεοδωρος Καφουρος
Άκουσα από την αδερφή μου και διαβάζω από σένα τα καλύτερα για την ταινία της Λουκίας!! Δάσκαλοι ταγμένοι, παιδιά αποφασισμένα, που ο καθένας τους δίνει τον ορισμό του σε μεγάλες έννοιες...Δεν θα τη χάσω!
Ξέρεις, Γιώργο, όταν κόβεται βίαια η παραγωγή ονείρων, μερικές φορές γίνεται εφικτότερος και παραγωγικότερος ο αγώνας για την επίτευξη -και την ενίσχυση- ουσιαστικών στόχων και προσπαθειών... Κι αυτό σπουδαίο είναι.
Tina Constantatou
Όνειρα σε άλλη γλώσσα
Γύρισα στην γιάφκα (ερρρ, Κάφκα κατ'εξαίρεση) πριν 2 ώρες και τώρα είναι 6.00 το πρωί, ερχόμενος απο μία βραδυά τόσο πολύ διαφορετική.
Αβάντα πρεμιέρα της ταινίας της Λουκίας Ρικάκη ''Όνειρα σε άλλη γώσσα'' στην ταινιοθήκη της Ελλάδος στην Ιερά Οδό. (αβάν αλλά αβάντα για εμάς τους 200 τυχερούς)
Πως περιγράφουν ένα αριστούργημα όπου την θέση της τέχνης την καταλαμβάνουν οι ψυχές φτωχών παιδιών σε ένα πολυπολιτισμικό σχολείο-πρότυπο ίσως για ολόκληρο τον κόσμο?
Συγκίνηση, περηφάνεια, ενοχή, χαρά, ομορφιά, ελπίδα, αγάπη... (η ενοχή δικιά μου)
Το σχολείο Φανερωμένης στην Λευκωσία που υπομονετικά η Λουκία επι ένα χρόνο επισκεπτόταν 4 φορές τον μήνα και κατέγραφε ένα όνειρο να γίνεται πραγματικότητα είναι ένα μικρό θαύμα ανθρωπιάς, τόλμης (εκ μέρους των εκπαιδευτικών αλλά και του Κυπριακού κράτους) και μοναδικής σκηνοθετικής ματιάς.
Πως να πάω για ύπνο όταν έχω ένα όνειρο στον νού μου τόσο ζωντανό? Έπρεπε να το μοιραστώ εδώ, να το διαδώσω, να το φωνάξω αν χρειαστεί, να το στηρίξω να περπατήσει και στην τελευταία γωνιά της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη. Ναι, ένα τέτοιο αριστούργημα δεν είναι μόνο για 200 ψυχές στην ταινιοθήκη ( δεν χώραγε περισσότερους έτσι κι αλλοιώς..)
Στην γαλαρία καθόμουνα με δύο φίλους, τον Θόδωρο και τον Γιάννη, Καφούρο και Καφάτο αντίστοιχα, ήμασταν ΚΚΚ !!! και απολαύσαμε κάτι μοναδικό. Φτωχά παιδιά (θεόφτωχα καλύτερα..) απο πολλές χώρες και πολλές θρησκείες που η πολιτεία τους προσφέρει κάτι μοναδικό: Μία ελπίδα στην ζωή τους. Μα ο τρόπος που προσφέρεται αυτή η ελπίδα κάνει αυτή την ταινία μοναδική.
Μαθαίνουν να είναι άνθρωποι με τον πιό ανθρώπινο τρόπο, μαθαίνουν να αγαπάνε με τον πιό ουσιαστικό, μαθαίνουν να χαμογελάνε όπως όλα τα παιδιά του κόσμου.
Εκεί 'πέφτει' η ματιά του σκηνοθέτη, του καμεραμάν, του σεναριογράφου, του καλιτέχνη για να βρεί έναν τρόπο να μας πείσει ότι εδώ δεν μιλάμε ούτε για το κολλέγιο Αθηνών ούτε για το Harvard αλλά για ένα πολιτειακό θαύμα: NAI, ένα θαύμα που πετυχαίνει το Κυπριακό κράτος στο πιό ευαίσθητο σημείο του, δίπλα στην πράσινη γραμμή.. δίπλα στο μοναδικό τείχος εντός της ευρωπαικής ένωσης που ακόμα το κρατάμε και το κοιτάμε..
Εκεί, στο σύνορο της φαντασίας του ρατσιστικού φόβου, ένα παιδί απο την Ρωσσία που ένα χρόνο πριν δεν μπορούσε καλά καλά να μιλήσει ελληνικά λέει: ''οι άνθρωποι που είναι ο εαυτός τους δεν θέλουν να γίνουν τέλειοι''. Αντρέας, 13 χρονών...
Εκεί, στην φρίκη του μίσους μία πανέμορφη νεαρή Τουρκάλα μας δίνει μαθήματα μαχητικότητας και βραβεύεται απο την Ουνέσκο για ένα περίφημο διήγημα (η περιπέτειά της να αποδράσει απο την άλλη πλευρά για να έρθει σε σχολείο!!!! ) ενώ για την παραλαβή του βραβείου της ο εργοδότης της (ναι, κοριτσάκι και δουλεύει ενώ παρακολουθεί και το σχολείο της Φανερωμένης) της έδωσε μία ώρα άδεια μόνο..
- Όταν φτάσαμε στην ταινιοθήκη η Λουκία ήταν στην είσοδο και έδινε ένα λευκό χρυσάνθεμο σε όλους. Ένα λουλούδι για να ανθίσει επιτέλους κάτι και σε μάς ..
Με επιστρατεύει να κάνω αυτό που κάνω το θάρρος της να αγγίζει περιοχές που κανένας άλλος δεν κάνει, περιοχές ευθύνης και κοινωνικής ευαισθησίας, περιοχές ανθρωπιάς και προσφοράς. η Ρικάκη δεν είναι one more. Δεν θέλει να πεί ιστορίες και να γεμίσει ταμεία. Ασχολείται πολύ σοβαρά με την λειτουργία της κοινωνίας και μιας κι έλαχε στον δρόμο μου δεν πρόκειται να το παίξω αδιάφορος, cool και όλα τα κακόμοιρα επίθετα που ακούω να είναι της μόδας. Είμαι κατα συνείδηση ( αν υπάρχει, καθώς ο Καστοριάδης μας λέει ότι είναι κι αυτό ένας ακόμη μύθος..) η τέλος πάντων με σιγουριά ενάντια σε κάθε μόδα που δεν καλυτερεύει την κοινωνία, που δεν βοηθά τους ανθρώπους να χαμογελάνε.. Και είμαι ταγμένος να υποστηρίζω κάθε κίνηση, άποψη, ιδέα, κόμμα, άνθρωπο που κινείται στην αντίθετη φορά.Βλέπετε μεγάλωσα σε συνθήκες που μου διέκοψαν βίαια την παραγωγή ονείρων και δεν θα αφήσω καμμία ευκαιρία να δώσω τον χρόνο μου και την ψυχή μου σε ανθρώπους που με ταπεινότητα κάνουν κάτι τόσο μεγαλοπρεπές για τους άλλους.
Και τόση ομορφιά σε 68 λεπτά είναι μία εμπειρία που αξίζει να την ζήσουν πολλοί.Γ.Κ.
06.20πμ, Σάββατο 17/4/2010 (Για όσους δεν πρόλαβαν να δούν την ταινία ξανά την Δευτέρα 19/4 στην Ταινιοθήκη Ελλάδος, 8μμ)
Η ταινία θα παιχτεί επίσημα τον Οκτώβρη, οπότε σπεύσατε!
http://www.facebook.com/event.php?eid=111088818919505&ref=mf
kalhspera k.rikaki, yperoxh h tainia...to apolaysa,makari na akolouthousane kai edo sthn athina,to tropo mathisis ola ta paidia ,se kathe sxoleio..ti orima kai eyaisthita tha htan kai poso aksioi!! Kai ti omorfo tha htan to mellon,,, To eyxomai, ap ta bathh ths psixis moy. artemis
Artemis Seferi o rafaeolos moy exei klepsei thn kardia....to skeftomai kai xamogel'o...me ths ermineies kai ths anisyxies tou, episis kai me to xouh...toy!!!! kleino thn koybenta,me mia mono leksi...T eleia. Artemis Seferi
Το μέηλ σας με βρήκε ακόμα όρθια.
Σας ευχαριστώ για τις φωτογραφίες και πάλι «άξια» για την ταινία.
Η Βαβέλ δεν είναι απαραίτητα μοναξιά και απομόνωση. Είναι και δημιουργία, πολυμορφία, διαφοροποίηση, πολυχρωμία είναι ύβρις – πρόκληση, όπως πρόκληση για την αντοχή και την ανοχή μας στη διαφορά ήταν αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων της Φανερωμένης που χάρη στην ταινία σας είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε.
Ο «κύβος ζάχαρη στο τσάι μας» έχει γίνει σλόγκαν :)
Καλό ξημέρωμα και πάντα άξια για τέτοιες δημιουργίες.
Poly Hatjimanolaki
ευχαριστω.. τι ομορφα λογια...
αυτο που ειναι πραγματι υπεροχο ειναι η δουλεια που γινεται σε αυτο το σχολειο οποτε αφου ειχα την τυχη να βρεθω εκει..το θεμα απαιτουσε μια εντιμη καταγραφη με σεβασμο στο μικρο θαυμα της καθε μερας που συντελειται απο την μεγαλη αγαπη και αφοσιωση των δασκαλων στο εργο τους Τα παιδια της Φανερωμενης τυχεροι αποδεκτες του λαμβανουν καθημερινα ενα πολυτιμο δωρο της ημετερης παιδειας..οπως θα επρεpe να ειναι για ολα τα παιδια αυτη η Παιδεια..σε ευχαριστω και παλι
φωτο απο πρεμιερα..

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Ονειρα στην Πράσινη Γραμμή

Ονειρα στην Πράσινη Γραμμή
Του Παύλου Θ. Κάγιου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4570106&ct=4
Παιδιά απ΄ όλες τις γωνιές της Γης «Mια ταινία για ένα σχολείο πολύ ξεχωριστό, αυτό της Φανερωμένης στη Λευκωσία» είναι το ντοκιμαντέρ «Ονειρα σε άλλη γλώσσα» μάς λέει η Λουκία Ρικάκη για το φιλμ που ετοίμασε με θέμα αυτό το πρωτοποριακό σχολείο της Κύπρου.

Στο Σχολείο Φανερωμένης «υπάρχουν 300 πρόσωπα και 300 όνειρα, καθένα στη γλώσσα του» επισημαίνει εντυπωσιασμένη η Λουκία Ρικάκη. Στο εντυπωσιακό κτίριο στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας όπου γυρίστηκε το «Ονειρα σε άλλη γλώσσα» στεγαζόταν ένα παραδοσιακό παρθεναγωγείο. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Λίγα μέτρα από το σχολείο βρίσκεται η Πράσινη Γραμμή. Η νεκρή ζώνη που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. «Δεν ξεχνώ» γράφουν ακόμη τα μαθητικά τε τράδια. Ομως για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει διαφορετικά πράγματα... «Τα παιδιά πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα, την Κύπρο, και πολλάί από αυτά δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες με τα σκηνικά πολέμων, διωγμών και φτώχειας που τους έφεραν εδώ» λέει συγκινημένη η Λουκία Ρικάκη.
ΙΝFΟ
Το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Ονειρα σε άλλη γλώσσα» από 19 Απριλίου στην Ταινιοθήκη και στην Κύπρο στις 28 και 29 Απριλίου.
Το Σχολείο Φανερωμένης
Χτίστηκε το 1859 ως παρθεναγωγείο. Το 1974, με την εισβολή, εγκαταλείφθηκε.
Διδάσκουν 46 δάσκαλοι και φοιτούν 216 μαθητές από 21 χώρες Μόνον πέντε είναι οι κύπριοι μαθητές στο Δημοτικό (από τους 92) και 40 στο Γυμνάσιο (από τους 120).
Οι περισσότεροι μαθητές από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, Ιράκ, Βουλγαρία, Φιλιππίνες, Κίνα, Τουρκία.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Πρεμιέρα στην Αθήνα



H ταινία "Όνειρα σε άλλη γλώσσα"
http://breathofairfilm.blogspot.com/
Προβάλλεται στην ΑΘΗΝΑ Ταινιοθήκη της Ελλάδος
την Παρασκευή 16 Απριλίου 22:30
και την Δευτέρα 19 Απριλίου 19:00

στην ΕΒΔΟΜΑΔΑ FOG DOC fogfilms.org
Από τις 15 έως τις 21 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά τα ντοκιμαντέρ που απείχαν από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που έγινε τον Μάρτιο του 2010.
Η εβδομάδα αυτή θα έχει τον τίτλο FOG DOC και θα περιλαμβάνει 16 ντοκιμαντέρ,
μικρού και μεγάλου μήκους παραγωγής 2009-2010.
Ταινιοθήκη της Ελλάδος tainiothiki.gr
Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136 Αθήνα, 104 35

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία.
Ένα κείμενο για την ταινία Όνειρα σε άλλη γλώσσα"Της Λουκίας Ρικάκη στην εφημεριδα ΠΟΛΙΤΗΣ της Κυπρου http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=939236&-V=archive&-w=%D6%C1%CD%C5%D1%D9%CC%C5%CD%C7@&-P
-Είχα βάλει πλώρη για κείνη την πολιτεία που, όπως έλεγαν στο χωριό μας:
- Παράξενους ανθρώπους συναντάς εκεί! Σκέψου, δεν κοιμούνται ποτέ!
- Και γιατί;
- Γιατί ποτέ δεν κουράζονται!
- Και γιατί δεν κουράζονται;
- Γιατί είναι τρελοί.
- Δεν κουράζονται οι τρελοί;
- Πώς είναι δυνατό να κουράζονται οι τρελοί!
Φρανς Κάφκα "Στοχασμοί" , απόσπασμα.


Έτσι έγραφε ο Κάφκα και έτσι γίνεται εκεί όπου όταν ξυπνάς δεν σκέφτεσαι τη δουλειά σαν κούραση και βάρος αλλά σαν δώρο, περιπέτεια, έμπνευση, δημιουργία. Αυτούς που σκέφτονται έτσι τους είπαν και τρελούς, για μένα είναι οι πιο γνωστικοί εκείνοι που ρουφάνε τη ζωή, πηγαίνουνε μπροστά και χαιρετούνε τα πουλιά της που μισεύουνε. Είναι από καλή γενιά, όπως λέει ο ποιητής.
Τέτοιους ανθρώπους συνάντησα στο Σχολείο Φανερωμένης και επειδή καθρεφτίστηκα στα μάτια τους και αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί ποιος άνεμος μας έφερε εδώ, ποιος άνεμος φέρνει μαζί τους ανθρώπους και μαζί δημιουργούν, είπα να μεταφέρω αυτήν την εξαίσια εμπειρία σε ταινία.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω τους, όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
"Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι", έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα ελληνικά και στα τουρκικά. Την είδα προχτές στο μάθημα των Ελληνικών και μου έκανε εντύπωση... Λέω τι δήλωση... να την κουβαλάς συνέχεια μαζί σου!! Εδώ και πολύ καιρό όμως την είχε προσέξει η Φρόσω, με το διορατικό της βλέμμα και έτσι ξεκίνησαν όλα... Έτσι ξεκίνησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της, για το πώς διεκδίκησε την εκπαίδευσή της και ήρθε από το χωριό της στην Τουρκία, στην Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ήρθε μαζί με την Αϊσέ ,τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ. Και οι τέσσερις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης και μέσα από την ταινία θα τους γνωρίσουμε και τους τέσσερις ως δραστήρια μέλη της κοινότητας των σχολείων. Ο καθένας σε διαφορετική τάξη, αλλά και οι τέσσερις μια δεμένη οικογένεια.
"Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το
ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Είχα διαβάσει σε βιβλία για γυναίκες που μπορούν να είναι ελεύθερες να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες,
που μπορούν να ονειρεύονται και να κάνουν τα όνειρά τους. Έτσι αποφάσισα να φύγω και να έλθω εδώ." γράφει η Περβίν.
Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που ν' αφήνει το σπίτι του χωρίς λόγο; Η ασίγαστη περιέργεια αυτή που τροφοδοτεί τη δημιουργική τρέλα και κάνει το βλέμμα σπινθηροβόλο και δίνει στην καρδιά φτερά.
Σχολείο Φανερωμένης, 300 πρόσωπα, 300 όνειρα, καθένα στη γλώσσα του.
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση. Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα, γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει, αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία. επιμέλεια: Χριστίνα Λάμπρου
Κωδικός άρθρου: 939236
ΠΟΛΙΤΗΣ - 11/04/2010, Σελίδα: 3

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα

"αν θελουν να με αγαπανε..να με αγαπανε όπως είμαι..όχι όπως θα θέλανε να είμαι..κι'εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν"..
Αντρέας 13 χρόνων απο τη Ρωσία.. απο την ταινία

Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει ,αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία


Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Σχολειο Φανερωμενης 300 προσωπα 300 ονειρα

Σχολειο Φανερωμενης 300 προσωπα 300 ονειρα καθενα στη γλωσσα του
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση Πίσω δεν εχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα προσωπα γιατι πατριδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει ,αλλα κυρίως η πατρίδα είναι η παιδικη ηλικια
Το εντυπωσιακο κτίριο στο κεντρο της παλιας Λευκωσιας ηταν ένα παραδοσιακο παρθεναγωγειο από εκεινα που φοιτησαν πολλες γενιες κοπελλες .
Τωρα όμως τα πραγματα εχουν αλλαξει
.
Λιγα μετρα από το σχολειο βρισκεται η Πρασινη γραμμη
Η νεκρη εκεινη ζωνη που χωριζει την Λευκωσία στα δυο.
Δεν ξεχνω λενε ακομη τα μαθητικα τετραδια αλλα για τους σημερινους μαθητες της Φανερωμενης αυτό σημαινει αλλα πραγματα .
Αυτοι πασχιζουν τωρα να ζησουν σε μια νεα χωρα την Κυπρο και πολλοι απ αυτους δεν ξεχνουν τις δικες τους χωρες
Σκηνικά πολεμων διωγμοι φτωχεια τους εφεραν εδώ σε αυτή τη γωνια του κοσμου, σε αυτό το νησι
Ποιος ανεμος τους εφερε εδώ; Τυχη καλη, την υποδοχη τους ανελαβαν δασκαλοι με καρδιά μικρου παιδιου
Το σχολειο ειναι η χώρα των παιδιών Μια νεα πατριδα όπου μιλουν διαφορες γλωσσες
Μια λεξη κανει ένα ταξιδι μυστικο, από στομα σε στομα, στο περασμα της, τους ενωνει ολους
Μαθαινεις να μην πληγωνεις τη φυση, κι ετσι μαθαινεις να ζεις σε ισορροπία με τους αλλους Είναι όμως παιδια που μαθαινουν να ζουν με τον φοβο του ξενου
Η φοβια και ο ρατσισμός που υποβοσκουν σε ενα κομματι της κοινωνιας κανουν τη δουλεια του σχολειου πιο απαιτητικη
Οι δασκαλοι ανακαλυπτουν χωρις προκαταληψη το δρομο που οδηγει στο προσωπο
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους
Λίγα μέτρα από το σχολείο βρίσκεται το τζαμί Κάθε μέρα το προσπερνούν ώσπου μια μέρα το μάθημα των θρησκευτικών θα δώσει την ευκαιρία στους Μουσουλμάνους μαθητές της τάξης να ξεναγήσουν τους συμμαθητές τους στο δικό τους μυστήριο της προσευχής
Η Περβιν Σιριν εργάζεται τα απογεύματα δεν μπορεί να πηγαίνει κάθε μέρα σχολείο Στο τέλος της χρονιάς δώσει εξετάσεις με όσα Ελληνικά γνωρίζει για να πάρει απολυτήριο και να συνεχίσει τις πολυπόθητες σπουδές της
Ένα χρονο μετα το αφηγημα που εγραψε η Περβιν με τη δασκαλα της διακριθηκε στο Πανκυπριο διαγωνισμο της Ουνεσκο
Κι ενώ μαθαίνουν να συνυπάρχουν ειρηνικά με τόσες εθνικότητες η αντιπαράθεση των δυο φύλων προκαλεί ακόμη τις ίδιες προαιώνιες εντάσεις
Ο άνθρωπος πάντα αναζητά καλύτερες συνθήκες ζωης
Έτσι ξεκινάει η περιπέτεια της μετανάστευσης Έτσι υφαίνεται το νέο ανθρώπινο τοπίο με υλικά και χρώματα καινούργια
Δεν είναι μόνο η αναζήτηση δουλειάς που κάνει τον άνθρωπο αν εγκαταλείψει τη χώρα του Βίαια σκηνικά συγκρούσεων δημιουργούν συνεχώς νέους πρόσφυγες. Τα παιδιά των μεταναστών που φτάνουν την Κύπρο κυνηγημένα από πολέμους μοιραία ανακαλούν δικές τους μνήμες προσφυγιάς
Ευτυχώς η τέχνη φωτίζει δρόμους μέσα από τους οποίους η ζωή μπορεί να συνεχίζει εύφορα Τα παιδιά καταστρώνουν μια μεγάλη ζωγραφιά επικοινωνίας στο συμβολικό σημείο της Πράσινης Γραμμής που βρίσκεται στη γειτονιά του σχολείου
Η φροντίδα στο σχολείο είναι ολοήμερη μετά το μάθημα προσφέρεται φαγητό
Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας Φανερωμένης ,φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδειας,κάνει ένα ανοιγμα στην κοινωνια . καθημερινα
τα παιδιά συμμετέχουν,ως αργα το απογευμα σε δημιουργικές δραστηριότητες μεσα και εξω από το σχολειο
Η αφοπλιστική συνέπεια του ήλιου να φωτίζει αδιαπραγμάτευτα με το ίδιο φως όλο τον πλανήτη γίνεται αφορμή ένα μάθημα Θρησκευτικών να προσεγγίσει την αποδοχή του άλλου.. όπως ο ήλιος
Τα παιδιά αναρωτιωνται ποιοι σχεδιάζουν τους πολέμους, ερήμην εκείνων που πρόκειται να σκοτωθούν
Ενα θεατρικό παιχνίδι δίνει την ευκαιρία σε όλους να φτιάξουν μια παράσταση και να εκφραστούν στη δική τους γλώσσα
Γίνονται επίσης μαθήματα Ελληνικής γλώσσας για τα παιδιά από άλλες χώρες ώστε να εξοικειωθούν με τη γλώσσα της νέας χώρας που τώρα τους φιλοξενεί
Αυτος που σου κρατάει το χέρι είναι φίλος Σε εκείνον έχεις εμπιστοσύνη
Δίπλα στο σχολείο ένα μικρό ισόγειο κατάστημα μετατρέπεται σε Γεωργιανό σχολειο Εδώ ακούγονται μόνο Γεωργιανά και κυρίως ο μοναδικός ρυθμός των Γεωργιανων χορών ο εσωτερικός ρυθμός που κρατά ζωντανή τη μνήμη του σωματος Η πίστη και η προσευχη ενωνει τη σκεψη και την αναζητηση των παιδιων ανεξάρτητα απο τη θρησκεία του καθενα
Τα μεγαλα υπαρξιακα ερωτηματα διατυπωνονται ανοικτα στο μαθημα των Θρηκευτικων Εγκαινιαζεται ο διαλογος και ο καθενας επιλεγει τις δικες του απαντησεις