Οι μαθητες του Χαναδριου στελνουν ενα θερμο χαιρετισμο στους μαθητες του σχολειου της Φανερωμενης
σκηνες απο τη συζητηση που ακολουθησε
Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.
"Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το ανακατεύουμε πάιρνει γεύση. νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Αυτό το σκέφτομαι συχνά κι έτσι αποφάσισα να μη χάσω ούτε μια μέρα αλλά να κάνω αυτό που ονειρεύομαι."
Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.
«Δεν ξεχνώ» λένε ακόμα τα μαθητικά τετράδια στην Κύπρο, όμως στο σχολείο της Φανερωμένης, ένα εντυπωσιακό κτίριο του 19ου αιώνα, κάποτε παρθεναγωγείο, κοντά στην Πράσινη Γραμμή της Λευκωσίας που διαιρεί ακόμη το νησί, οι μαθητές του έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους που προσπαθούν να μην ξεχάσουν: τις δικές τους πατρίδες, τη δική τους κληρονομιά που εγκατέλειψαν λόγω φτώχειας, διωγμών, πολέμων… Παιδιά - μετανάστες από τη Ρωσία, τη Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό, ακόμη και από την Τουρκία. Η αποδοχή του άλλου, η αποδοχή της διαφοράς είναι το κύριο ζητούμενο στη σχολική κοινότητα της Φανερωμένης και η δουλειά των δασκάλων εδώ κάνει θαύματα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το σκηνοθετικό βλέμμα της Λουκίας Ρικάκη "σταμάτησε" στο σχολείο της Φανερωμένης αιχμαλωτίζοντας με την κάμερα τη φαινομενικά απλή αλλά στην πραγματικότητα πλούσια και σύνθετη πολυ-πολιτισμική ζωή αυτής της κοινότητας. "Όνειρα σε άλλη γλώσσα"...
Ονειρα σε αλλη γλωσσα Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.
Η ταινια θα προβαλλεται απο τις 14 Οκτωβριου στο Ιδρυμα Κακογιαννη
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 2010
ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΝΤΑΖ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΑΛΚΙΔΑΣ 2010
ειμαι η κυρια που βγαζει καμερα! οπως λεει στην ταινια ο ηρωας μου ο Ραφαελλος ο μικρος 8 χρονος Γεωργιανος…
οι ανεξαρτητοι κινηματογραφιστες ειμαστε κυριες και κυριοι που βγαζουμε την καμερα μας ως το μοναδικο μας οπλο στην ευτελεια
και με τουτο φτιαχνουμε εικονες για την ομορφια της ζωης
γιατι κατά πως λεει ο ποιητης
«εμεις τη θεμε τη ζωη πηγαινουμε μπροστά και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισευουνε…ειμαστε από καλη γενια»
από καλη γενιά είναι και ο 13 χρονος Αντρεας που
λεει στην ταινια « αυτοι που είναι ο εαυτος τους δεν θελουν να είναι τελειοι οι αλλοι θελουν!»
Με τουτα και με εκεινα πηραμε το ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΝΤΑΖ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ..
μπορει να μην ειμαστε τελοιοι αλλα ειμαστε ο εαυτος μας και ευχαριστουμε την κριτικη
επιτροπη που το αναγνωρισε …
ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ
ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΗ 14 ΩΣ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
κάθε βραδυ 20.30 και 22.00 ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα 210-3418550
τρευλερ http://vimeo.com/10770767
σκηνες από την ταινια http://vimeo.com/8641982
τηζερ http://vimeo.com/8641982
σωουρηλ http://vimeo.com/7500199
Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, Τηλ: 2103418550 , www.mcf.gr
Εισιτήριο: 7€
Φοιτητικό, μαθητικό, κάτοχοι κάρτας ανεργίας & πολυτέκνων 5€
Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος)
Δευ-Παρ 11:00 - 13:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση
Αγορά με πιστωτική κάρτα: 210 3418579, Δευ-Παρ 11:00 - 13:00 και στην Ιστοσελίδα του Ιδρύματος www.mcf.gr
Εισιτήρια προπωλούνται και στα PUBLIC:
- Συντάγματος, Καραγεώργη Σερβίας 1, Πλ. Συντάγματος, Αθήνα
Τηλ. 210 324 6210, 210 324 6210
- Πειραιά, Γρηγορίου Λαμπράκη 152-154, Πειραιάς
Τηλ. 210 412 6400, 210 412 6400
Ωράριο λειτουργίας PUBLIC: Σάββατο, 09:00 - 20:00 Καθημερινές, 09:00 - 21:00
Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.
Breath of air film teaser from lucia rikaki on Vimeo.
Breath of air film showreel from lucia rikaki on Vimeo.
Breath of air film start from lucia rikaki on Vimeo.
Τα παιδιά ,οι πρωταγωνιστες της ταινίας..παρουσιαζουν την δουλεια μας στο κοινο της Λευκωσιας..Πανθεον Πεμπτη 29 Απριλίου 2010 .. Πίσω απο καθε κουβεντα πουλενε τα παιδια εμεις προσπαθουμε να ανιχνευσουμε λεει η Φροσω 
Το σχολειο μας ειναι η εξαιρεση ,Μια εξαιρεση καλη και αυτό το κανει μοναδικο
Χαρηκα πολύ που βγηκε αυτή η ταινια γιατι με αυτόν τον τροπο μπορούμε να δείξουμε τα αισθηματα μας και ιδιαιτέρα μου εκανε εντύπωση και χάρηκα που ειδα τον Γιώργο Αθανασίου να μιλάει που είναι ο μονος Κυπραίος στην ταξη μας
Μου αρεσε οταν μιλανε παιδιά από διάφορες χώρες εινα ικατι πολύ ενδιαφερον για μενα 
Κι εγω χαρηκα που βγηκε η ταινια και ηταν αστεια! Ερμιονη 
Εμενα μου αρεσε πολυ η ταινια χαρηκα που ημουνα μεσα Ολα τα παιδια ηταν παρα πολύ καλα Ευχομαι να παει πολύ καλα και ευχαριστω Περβιν
Η ταινια δεν ηταν καθολου βαρετη Ηταν ..δεν θα πω πολλα η ταινια ηταν τελεια! Και το νοημα είναι ..και δεν χεριαζονται πολλα παραπανω λογια ότι δεν εχει σημασια η θρησκεια η γλωσσα και όλα τα εξτρα, σημασια εχει ότι ολοι ειμαστε ισοι και παραμενουμε! Πάντως εγω δεν αναγνωρισα τον εαυτο μου γιατί καθομουνα ψηλα και λεω ποιος είναι αυτός εκει! Πρωτη φορά λέω έτσι σοφά η σωστά λόγια Δεν μας λειπει τιποτα ειμαστε ολοι αγαπημενοι Ειμαστε μια χαρα κι οσα μας δινουν είναι πολλα.Υπαρχουν και αλλα παιδια σε άλλες πολεις που δεν τα ζουν αυτα τα πραγματα... φανηκαμε τυχεροι..δεν ξερω γιατι Ηλίας 
Εμενα μου αρεσε η ταινία γιατί με έκανε να θυμηθω όταν ήμουν πιο μικρός πριν από ένα χρόνο και αυτό ηταν παρα πολύ κωμικο Δεν ξερω για τον εαυτο μου παντως τα αλλα παιδια ηταν τελεια!! Λεβανης 
Εμενα με συγκινησε η ταινια και χαιρομαι που μιλησα τις γλωσσες μου 
Ειμαστε ολοι κομματι αυτου του παζλ του σχολειου το οποιο μας εχει δωσει δισεκατομμύρια ευκαιρίες δισεκατομμύρια πράγματα μεσω της γλωσσας μεσω ολων αυτων των δραστηριοτητων .Ερχομαστε κάθε μερα σχολειο λεμε μια καλημερα και θελουμε να είναι μια καλη μερα Κατερινα
Εμεις θελαμε να δειξουμε κατι το διαφορετικο, κατι που δεν το εχει άλλο σχολειο ,κατι που δεν το εζησαν οι αλλοι και να αλλαξει η εικονα που ηταν αρνητικη Ουλπιάνα
Πανθεον Τεταρτη 28 Απριλίου 2010
Α προβολή στην Κύπρο στο καταμεστο Πανθεον!! με ολους τους μαθητες παροντες..Εμεις στο σχολειο μας δεν ειμαστε στο εσυ κι εσυ κι εγω ειμαστε στο εμεις! Κεμαλ 9 ετων μαθητης απο το Κουρδισταν..Oνειρα σε αλλη γλωσσα Ενα σπάνιο ΣΧΟΛΕΙΟ μερικά μέτρα από την πληγή της Κυπρου
Το σχολειο μας ειναι μια καλη εξαιρεση για αυτο ειναι ξεχωριστο Αντρεας Ρωσια 
Συγκινηση Ολα τα παιδια εκει στη σκηνη και μετα στην κουβεντα Ομορφα !!
Στη Φανερωμένη στο κέντρο της παλιάς Λευκωσίας, βρίσκεται ένα παραδοσιακό παρθεναγωγείο που χτίστηκε το 1859. Το 1974, με την εισβολή, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του. Σήμερα όμως λειτουργεί ως δημοτικό και γυμνάσιο, έχει σαράντα έξι δασκάλους και διακόσιους δεκαέξι μαθητές από είκοσι μία χώρες (Κύπρος, πρώην ΕΣΣΔ, Ιράκ, Βουλγαρία, Φιλιππίνες, Κίνα και Τουρκία).
Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών
Η Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη εξηγεί πώς είναι να ονειρεύεσαι σε μια άλλη γλώσσα «Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας;» «Η δική μου φτερούγισε μια φορά», είπε ο Νταβίντ «αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε».
Αν θέλουν να με αγαπάνε, να με αγαπάνε όπως είμαι. Όχι όπως θα θέλανε να είμαι. Κι εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 13χρονο Ανδρέα από τη Ρωσία. Είναι ένας από τους 300 μαθητές ενός πολύ ξεχωριστού σχολείου. Το Σχολείο της Φανερωμένης στεγάζεται στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο εντυπωσιακό κτήριο που κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου κάποτε φοιτούσαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων.
Παιδιά μεταναστών, ανθρώπων που οι συγκυρίες απομάκρυναν από τη χώρα τους, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Φανερωμένης. Η Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας Φανερωμένης, το φιλόδοξο αυτό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού φιλοξενεί 300 μαθητές στο Νηπιαγωγείο, το Γυμνάσιο και το Λύκειο Φανερωμένης.
Η γνωστή Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Λουκία Ρικάκη, μετά από προετοιμασία σχεδόν ενάμιση χρόνου, παρουσίασε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα το ντοκιμαντέρ «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» που καταγράφει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αγάπες των παιδιών που ένας άνεμος τους έφερε μαζί στο ξεχωριστό αυτό σχολείο. Η ταινία παρουσιάστηκε από τις 15 έως
τις 21 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην εβδομάδα Fog Doc που διοργάνωσαν οι Ντοκιμαντερίστες στην Ομίχλη, που απείχαν από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης του περασμένου Μαρτίου (Η εβδομάδα ήταν αφιερωμένη στον πρόσφατα χαμένο ποιητή, θεωρητικό και κριτικό κινηματογράφου Ανδρέα Παγουλάτο). Η ταινία «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» κάνει πρεμιέρα και στην Κύπρο.
Την Τετάρτη 28 Aπριλίου στις 7.45μ.μ. προβάλλεται στον κινηματογράφο Πάνθεον, στη Λευκωσία.
Έχει διάρκεια 68 λεπτά και με τη σκηνοθέτιδα συνεργάστηκαν οι Γιάννης Νταρίδης (μοντάζ), Κώστας Μπώκος (μιξάζ) και Κωστής Ζευγαδέλλης (μουσική).
Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ;
Η Λουκία Ρικάκη τα τελευταία χρόνια εστιάζει με τις ταινίες της στη συγκεκριμένη θεματολογία, δηλαδή την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Όλα ξεκίνησαν όταν η Λουκία Ρικάκη βρέθηκε στην Κύπρο προκειμένου να παρουσιάσει σε διημερίδα εκπαιδευτικών το ντοκιμαντέρ της «Ο Άλλος» (2004), με θέμα το μοναδικό σχολείο στην Eλλάδα στο οποίο φοιτά μόνο ένας Έλληνας μαθητής και οι υπόλοιποι συμμαθητές του είναι Aλβανοί.
Στη Λευκωσία, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τους εκπαιδευτικούς του σχολείου της Φανερωμένης, οι οποίοι είχαν αναλάβει και την υλοποίηση της ημερίδας. Την εντυπωσίασε η δουλειά τους, η προσέγγισή τους στην εκπαίδευση, αλλά και στην καθημερινή ζωή και ζήτησε να επισκεφτεί το εντυπωσιακό κτίριο του σχολείου. «Ήταν βράδυ την πρώτη το επεδίωξα». Η ίδια πιστεύει ότι τώρα που θα δουν την ταινία ολοκληρωμένη και τα λόγια τους αποκρυσταλλωμένα σε ένα ντοκουμέντο που θα μείνει
Εντυπωσιάστηκε από το κτήριο, αλλά και από το γεγονός ότι λίγα μέτρα από το σχολείο βρίσκεται η Πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο. «’Δεν ξεχνώ’ λένε ακόμη τα μαθητικά τετράδια, αλλά για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει και άλλα πράγματα», σημειώνει. «Αυτοί πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα την Κύπρο και πολλοί απ’ αυτούς δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες. Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ; Τύχη καλή, την υποδοχή τους ανέλαβαν δάσκαλοι με καρδιά μικρού παιδιού. Σκηνικά πολέμων, διωγμοί , φτώχεια τους έφεραν εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτό το νησί. O πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη, αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά. Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι, το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει. Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον».
Μέσα από την ασχήμια ξεχωρίζει η ομορφιά και ότι πρέπει να υπάρχει και το μαύρο φόντο «δηλαδή όλων των ειδών οι δυσκολίες, για να τονίζονται, να επαναπροσδιορίζονται και να επιβεβαιώνονται οι στόχοι που δεν είναι άλλοι από αυτά τα λαμπερά παιδιά» γράφει ακόμη, ενώ επισημαίνει ότι η τρέλα και η περιπέτεια κρατά αυτούς τους εξαίρετους δασκάλους ακούραστους στο ταξίδι προς τα φωτεινά αστέρια. «Και είναι ακριβώς ένας ακόμη λόγος για να ζεις και όχι απλά για να υπάρχεις...»
Πολλοί μιλούν για γκέτο στην περιοχή, ένας όρος που παραπέμπει σε αρνητικές συμπεριφορές και καταστάσεις. «Ναι, εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι εκεί λόγω των χαμηλών ενοικίων χωρίς όμως το γεγονός αυτό να νομιμοποιεί τον χαρακτηρισμό της περιοχής ως γκέτο. Και οι μετανάστες ίσως ορισμένες φορές να ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, γιατί ίσως εκείνοι που τους υποδέχονται στη χώρα τους δεν επιλέγουν ή δεν τους επιτρέπουν να χτίσουν ένα κοινό κόσμο μαζί.
Πολλοί μιλούν για στέρηση της ελευθερίας, αφού οι μαθητές παραμένουν στο χώρο του σχολείου πολλές ώρες. «Σίγουρα τα παιδιά της Φανερωμένης δεν έχουν καμιά καχυποψία και καμιά άρνηση στη ‘στέρηση ελευθερίας’ όπως την εννοούμε εμείς και αυτό το αποδεικνύουν καθημερινά μέχρι αργά το βράδυ, που συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες του σχολείου». Η Λουκία Ρικάκη απαντά ακόμη και στο ενδεχόμενο ύπαρξης κάποιων μονάδων με παραβατική συμπεριφορά, τονίζοντας ότι οι μονάδες αυτές υπάρχουν σε όλα τα σχολεία και σε όλες τις περιοχές. «Οι μαθητές σε αυτό το σχολείο δε διαφέρουν από τους μαθητές άλλων σχολείων. Κάνουν κι αυτοί όνειρα για το μέλλον, έχουν φιλοδοξίες, τελειώνουν το λύκειο, αλλά και το πανεπιστήμιο».
Το δικό της μάθημα
Στην ταινία την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο την περιγράφουν με λόγια δικά τους, παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας. «Συνεργάστηκα πολύ στενά με κάποιους δασκάλους που υπήρξαν οι βασικοί μου συνομιλητές για να αντιληφθώ την πραγματικότητα που εκείνοι ζουν κάθε μέρα και εγώ έζησα μόνο λίγους μήνες», αφηγείται. «Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 6 και δεν επέστρεφα πριν τα μεσάνυχτα. Έζησα όλο τον παλμό της δραστηριότητας του σχολείου και των παιδιών στο κέντρο της πόλης της Λευκωσίας. Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, πολλή αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά κάθε ηλικίας και ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής καθόλου ρεπορταζιακές απ’ εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγάσιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους».
Απόλυτη αλληλεπίδραση και επικοινωνία με ορισμένους μοναδική. «Βρήκαμε έναν τόπο με μια στενή σκάλα κι εκεί βολέψαμε την κουβέντα μας με έναν από τους μαθητές από τη Γεωργία, τον Νταβίντ, ήταν εκεί και η Φρόσω. Και τι δεν είπαμε για τα όνειρα, για την τέχνη κι εκεί που μιλούσε για την αγάπη του για τη φύση, τον αέρα ανάμεσα στα δέντρα και το άνοιγμα του ορίζοντα... εκεί τον ρώτησα. ‘Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας;’ ‘Η δική μου φτερούγισε... ναι μια φορά’ είπε ‘αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε’. Τι αναπάντεχα όμορφος συνομιλητής ο Νταβίντ! Έτσι τον είχα διαισθανθεί όταν τον είχα πρωτοσυναντήσει στο μάθημα των Ελληνικών και το μυαλό του ταξίδευε έξω από το ανοικτό παράθυρο και κοίταζε τα φύλλα του μεγάλου δέντρου να χορεύουν... Κάποιος πυροβόλησε το φτερούγισμα της ψυχής του, μα κι αν του τσάκισε το πρώτο πέταγμα η ψυχή του, πετάει τώρα με τη δική της υπέροχη ομορφιά».
Ο λόγος των παιδιών κυριολεκτεί όπως τίποτα άλλο, γι’ αυτό και η σκηνοθέτιδα επέμεινε να δώσει σ’ εκείνους κυρίως τον λόγο. Τα λόγια του 13χρονου Αντρέα από τη Ρωσία κατοικούν ακόμη μαζί της. Διαπίστωσε ότι σιγά - σιγά, όταν κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, ανοίχτηκαν πιο πολύ. «Νομίζω ότι το είδαν σαν παιχνίδι και σύντομα ξέχασαν την κάμερα. Η ίδια πιστεύει ότι τώρα που θα δουν την ταινία ολοκληρωμένη και τα λόγια τους αποκρυσταλλωμένα σε ένα ντοκουμέντο που θα μεινει
Εργαστήκαμε με ένστικτο, αγάπη,άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά, ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής, απ’εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά-σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους.
Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.
Ζάχαρη στο τσάι σας: όνειρα σε άλλη γλώσσα – ΙΙ από Πόλυ Χατζημανωλάκη 
Το θέμα ούτως ή άλλως δύσκολο και ευαίσθητο και η Κυπριακή συνθήκη το έκανε ακόμα δυσκολότερο, μια και στα πλάνα φαινόταν καθαρά η Τουρκοκυπριακή σημαία να ανεμίζει στον Πενταδάκτυλο, κάποτε σκηνές από την εισβολή (από την ταινία του Κακογιάννη υποθέτω) , τα έρημα σπίτια στη νεκρή ζώνη, ερειπωμένα σπίτια από τα κατεχόμενα, το φυλάκιο στην οδό Λήδρας…Σκηνές έντονα καθαρά Κυπριακές που πιστεύω όμως ότι όχι μόνο δεν ήταν τροχοπέδη στην εκδίπλωση του θέματος της υποδοχής των προσφύγων, αλλά αντιθέτως έδωσε το δικό μας βιωματικό ανάλογο. Πόλεμος, καταστροφή, ξεριζωμός – αυτά έχουν συμβεί και σε μας αλλά και αντίστροφα δια στόματος των μεταναστών που έρχονταν από χώρες όπου συνέβησαν πολεμικές συρράξεις – «αυτό έχει συμβεί και σε μας», μπορούμε να τους καταλάβουμε τους Κυπραίους. Η Κυπριακή ιδιαιτερότητα δημιούργησε δηλαδή το κοινό τραυματικό παρελθόν από όπου παρά την οικονομική ανάπτυξη η Κύπρος δεν έχει ακόμα συνέλθει. Και η Κυπριακή ιδιομορφία, η πολυπλοκότητα της ιστορίας της - αποικιοκρατία, αγώνες για Ένωση, ανεξαρτησία, πραξικόπημα εισβολή - δύσκολα προσλαμβάνονται από τον «ξένο» αλλά και πάλι κάτι καταλαβαίνει και με τον τρόπο του προσπαθεί να προσλάβει και να το αφηγηθεί. 
καποτε οι ανθρωποι της γης μιλουσαν την ιδια γλωσσα μιλουσαν και καταλαβαιναν ο ενας τον αλλον αλλα η ματαιοδοξια και ο εγωισμος τους εκανε να θελουν να χτισουν το πυργο της βαβελ, και ορθωσαν μεταξυ τους τειχη μοναξιας και δεν καταλαβαινε ο ενας τον αλλον γιατι ο καθε ανθρωπος, μιλαει ακομα και σημερα μια διαφορετικη γλωσσα ,αν κοιταξουμε ο ενας τον αλλον και δουμε πισω απο τη γυμνια μας θα δουμε πως ολοι ποναμε, κλαιμε, γελαμε φοβομαστε το θανατο, αγαπαμε και κανουμε τα ιδια ονειρα ,να ζησουμε το ονειρο μας. Η αγαπη ειναι το μονο μελλον που εδωσε στον ανθρωπο ο θεος για να ριξουμε τα τειχη του μισους της απομονωσης της απανθρωπιας ,και τοτε τα ονειρα θα ειναι στην ιδια γλωσσα ,για τα παιδια της ταινιας σου λουκια για τα παιδια ολου του κοσμου και για ολους μας
Σε ευχαριστούμε Λουκία για το "τσίγκλισμα" της ψυχής μας...
Λουκία κατασκεύασες ένα αριστούργημα. Τα 'Ονειρα σε άλλη γλώσσα' είναι μάθημα για όλα τα σχολεία στην Ελλάδα αλλά και για όλους αυτούς που νομίζουν ότι είναι εκπαιδευτικοί.
Καλή μου Λουκία
εσύ μας γέμισες ελπίδα, χαρά, ζεστασιά και χρυσάνθεμα!. Το ομορφότερο ντοκυμαντέρ που έχω δει ποτέ. ΕΥΓΕ
